คงไม่มีใครเถึยงว่าคนไทยเก่งไม่แพ้ใครในโลก
ทั้งเรื่องที่น่าภูมิใจและเรื่องที่ไม่ค่อยน่าภูมิใจเท่าไหร่
ยกตัวอย่างเช่น คุณบัณฑิต อึ้งรังษี วาทยกรไทยที่มีชื่อเสียงระดับโลก, นักเรียนที่ได้เหรียญทองโอลิมปิกวิชาการจำนวนมาก, หรือนักกีฬาประเภทต่างๆ เป็นต้น
แต่วันนี้ผมจะพูดถึงคนเก่งในการทำงาน
เชื่อหรือไม่ว่าปัจจุบันการแข่งขันทั้งสร้าง รักษา และแย่งชิงคนเก่ง ๆ มีความรุนแรงประหนึ่งสงคราม (Talent War) เลยทีเดียว
แล้วการมองแค่คนเก่งที่สามารถทำงานในประเทศนั้นเป็นการมองที่แคบไป
ธุรกิจขนาดใหญ่ส่วนมากจะเป็นมองทั้งโลกเป็นตลาดเดียวกัน
คนเก่งก็เช่นกัน (more…)
ต้องบอกว่าเกิดมาไม่เคยป่วยถึงขั้นนอนโรงพยาบาลมาก่อน
แล้วคิดไม่ถึงว่าโรคที่ทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลคือ
ไข้หวัด… – -”
…
ไหนๆก็เข้ามานอนในโรงพยาบาลก็ลองเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส โดยการพักผ่อนให้เต็มที่
นอนไปเลย5วัน เต็มถัง
หลังจากออกจากโรงพยาบาลมาก็มานั่งคิดว่าเราได้รู้อะไรใหม่ๆหรือข้อคิดจากการป่วยครั้งนี้บ้าง?
(ข้อคิดเหล่านี้เป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆนะครับ)
- เวลาป่วยนอนได้ทั้งวัน ไม่เคยคิดว่าเราจะนอนติดต่อกันได้มากขนาดนี้ กินๆนอนๆของแท้เลย (แต่น้ำหนักลดเกือบสองกิโล หลังออกจากรพ.)
- นอนก็ไม่สบาย ใครที่เคยฝันอยากมีชีวิตนอนอยู่บนเตียงไม่ต้องทำอะไร ต้องลองป่วยมานอนบนเตียงหลายๆวันดู มันอาจจะสบายวันสองวันแรก แต่หลายๆวันไม่ดีแน่นอน
- อยู่กับตัวเอง เนื่องจากกลัวคนอื่นจะติดหวัดไปด้วย เลยไม่ได้ให้ใครมาเฝ้า อยู่คนเดียวทั้งวันตอนแรกก็ไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ มีฟุ้งซ่านบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ทำมานานแล้วคือได้ดูพระอาทิตย์ตกดิน จำไม่ได้ว่าไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกดินมานานเท่าไหร่แล้ว ขนาดไปเที่ยวเวลานี้ก็จะเป็นเวลาอาบน้ำเตรียมไปหาที่ทานข้าวเย็น พลาดโอกาสนี้ไปเสียทุกครั้ง…
- ดูละคร วนิดา ปกติอยู่บ้านแทบไม่ได้ดูทีวีเลยโดยเฉพาะละครไทย พอป่วยก็ได้มีเวลาดูละคร (เอาซะหน่อย) เปิดมาเจอ วนิดา จำได้ว่าเด็กๆเคยดูแล้วนี่หว่า ไม่เป็นไร ดูไปก็เข้าใจว่าตัวเองเป็นคนไทย100% แน่ๆ เพราะดูตอนแรกก็แทบจะติดเลย… -*-
- ดูโฆษณา ได้มีโอกาสดูโฆษณาในช่วงเวลาต่างๆ สังเกตถึงการครอบครองสื่อของบริษัทใหญ่ๆไม่กี่บริษัท การใช้คำเพื่อหลบการอ้างเกินจริง การทำสิ่งที่จับต้องยากให้ัจับต้องง่ายขึ้น เช่น แถบวัดระดับสีผิว, ข้อดี 5 ประการ 7 ประการ แล้วก็เห็นคริส หอวัง กวาดเป็นเจ้าแม่presenter ตามพี่เคนมาติดๆ… :D
- ความห่วงใยของเพื่อนๆ หลังจากโพสรูปนี้ในFacebook ชั่วเวลาไม่กี่ชั่วโมง ก็พี่เพื่อนๆทั้งในและต่างประเทศถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ก็ขอบคุณทุกคนมา ณ ที่นี้อีกทีนะครับ…
- อาหารโรงพยาบาล ก็ไม่ได้แย่นะ (หรือว่าเพราะเราไปเทียบกับอาหารที่โรงงาน ^^”)
- ประกันช่วยได้ ถ้าไม่ได้ประกันสุขภาพของบริษัท การเข้าโรงพยาบาลแต่ละครั้งจะดูดเิงินออกจากกระเป๋าท่านได้มากกว่าที่คิดเสมอ
- งานเดินได้ต่อไปแม้ไม่มีเรา อันนี้รู้อยู่นานแล้ว ว่าบริษัทสามารถทำงานได้แต่จะขาดใครไป แต่ถ้ามองในแง่ดี แสดงว่าเรามีการกระจายข้อมูล และคนที่อยู่สามารถรับผิดชอบได้โดยไม่ต้องให้เรื่องมาถึงเรา
- สุขภาพของตัวเอง ขนาดปกติออกกำลังกายสม่ำเสมอ แค่อาทิตย์ที่แล้วเจอหลายเรื่องเข้ามา ไม่ได้ออกกำลังกายแค่อาทิตย์เดียว ถึงกับป่วยเลย ต่อไปต้องไม่ประมาทการออกกำลังกายแล้ว
- ความรักของครอบครัว ทุกครั้งมีเรื่อง เราก็จะเห็นค่าของความรักจากครอบครัวเราอย่างเด่นชัด ขอบคุณครับ… :)
ก็นับข้อดีได้11 ข้อ แล้วก็ขอกลับไปนอนโรงพยาบาลต่อก่อนแล้วกัน…
ไม่ใช่แ้ล้ว… ^^”
ผมเคยคิดว่าการที่เราคิดเรื่องงานตลอดเวลาเป็นสิ่งที่ดี แปลว่าเราทุ่มเทในการทำงาน…
หลายครั้งที่สมองยังคิดเรื่องงานอยู่แม้จะกลับบ้านมาแล้ว
วันนี้มีโอกาสได้คุยกับท่านผู้จัดการโรงงานคนใหม่ระหว่างทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร
ท่านก็เล่าให้ฟังว่าสิ่งหนึ่งที่พยายามฝึกและใช้เวลาถึง 7 ปี คือ
การฝึกให้วางปัญหา ความเครียดต่างๆจากที่ทำงาน เมื่อกลับมาได้ให้ได้ เหมือนปิดสวิตซ์
ฟังดูง่ายๆเหมือนเป็นสิ่งที่ใครๆก็รู้ แต่ผมก็ยังทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
ไม่ต้องแปลกใจถ้าเราจะยังทำไม่ได้
ก็การบังคับใจไม่ให้รักเธอนี่มันง่ายซะที่ไหน ^^”
ขนาดท่านผู้จัดการโรงงานยังใช้เวลาถึง7ปี กว่าจะฝึกได้
พอถามท่านต่อว่าอะไรเป็นจุดเปลี่ยนให้ต้องมาใส่ใจฝึกฝนเรื่องนี้
ท่านก็เล่าให้ฟังว่า (more…)
เชื่อว่าหลายๆคนคงเคยเจอปัญหาหัวหน้าที่เด็กกว่า ประสบการณ์น้อยกว่าเรา (หรือไม่มีประสบการณ์เลย!!) ในทางกลับกัน
หลายคนอาจจะเจอปัญหาลูกน้องที่แก่กล้ากว่าเราทั้ง วัยวุฒิ และ/หรือคุณวุฒิ แ้ล้วคิดไม่ตกว่าจะดูแลยังไง
โดยทั่วๆไปผมคิดว่าปัญหาจะเกิดมั้ยขึ้นอยู่กับทัศนคติของแต่ละบุคคลและวัฒนธรรมองค์กรของแต่ละที่ด้วย
ถ้าไม่มีปัญหาก็โชคดีไป
แต่ถ้ามีล่ะ…
จากประสบการณ์ตัวเองและการสังเกตพี่ๆน้องๆที่ร่วมงานด้วยหลายคน ผมว่าสิ่งที่เราทำได้เพื่อการทำงานร่วมกันอย่างมีความสุขในสองกรณี คือ
1. ถ้าเราเป็นหัวหน้าที่มีลูกน้องอายุหรือประสบการณ์มากกว่า (more…)
Material for Coaching Session on Career Day (June 30, 2010)