“แม่แม่ ดูนั่นสิพระจันทร์กำลังหายไป” เด็กสาววัย4-5ขวบเรียกแม่ให้ดูตามนิ้วที่กำลังชี้ไปที่ดวงจันทร์
“อ๋อ พระจันทร์มันไม่ได้หายไปไหนหรอก เมฆมันบังพระจันทร์อยู่ เดี๋ยวเมฆมันก็ผ่านไป” แม่ยิ้มที่มุมปากหลังจากตอบลูกสาวอย่างเอ็นดู…
…
ผมวิ่งผ่านสองแม่ลูกคู่ไประหว่างวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น
เหตุการณ์อันแสนธรรมดานี้เกิดขึ้นช่วง 2-3 วินาทีที่ผมวิ่งผ่าน
แต่กลับมีความคิดผ่านมาในหัวผมตลอด 40 นาที ที่ผมวิ่งอยู่
ในกรณีนี้ผมเห็นตัวเองในสิ่งที่แม่ของเด็กคนนั้นพูด
เพราะผมก็คงตอบแบบเดียวกัน
คือข้อเท็จจริง และตรรกะ (เนิร์ดได้อีก – -“)
แต่สิ่งที่ผมเห็นในตาของเด็กคนนั้นคือ จินตนาการ
สิ่งที่แม่ของเค้ามองข้ามไป
สิ่งที่ผมก็มักจะมองข้ามไป
สิ่งที่มักถูกพรากไปตามวัยที่ข้อมูล, ข้อเท็จจริงและตรรกะ เข้ามาแย่งพื้นที่ในชีวิตมากขึ้นทุกวัน
และนี่ก็เป็นบทเรียนเล็กๆที่ผมได้จากเหตุการณ์สั้นๆนี้
…
ผมเชื่อว่า ทุกคนเป็นครู และทุกสถานการณ์นั้นมีบทเรียนแฝงอยู่ ขึ้นอยู่กับว่าเรามองเห็นหรือป่าว?
เหตุการณ์เดียวกัน แต่ข้อคิด หรือ บทเรียนที่เราจะได้ก็อาจต่างอัน เพราะเรามีbackground และประสบการณ์ที่ต่างกัน
อย่างน้อยถ้าเราได้เรียนรู้อะไรจากสิ่งรอบตัวที่ผ่านเราบ้างก็คงจะดี
คุณล่ะเห็นอะไรในบทสนทนาอันแสนจะเรียบง่ายนี้บ้าง?
________________________________________________________________________________
ถ้าชอบบทความนี้ คุณอาจจะสนใจ Monday’s Spark with Chutchapol.com ซึ่งผมคัดไอเดียเจ๋งๆ คำถามสั้นๆ ที่จะช่วยกระตุ้นพลังในการทำงานทุกเช้าวันจันทร์
