มนุษย์เรามักจะมองว่าตัวเองแยกและเหนือกว่าธรรมชาติ
ซึ่งการเข้าใจเช่นนั้นนำมาซึ่งความเห็นแก่ตัวอย่างยิ่งยวด
เราก็คงเห็นผลกระทบจากการกระทำต่างๆที่เป็นอยู่ในโลกนี้
สุดท้ายมนุษย์ก็ต้องมาหวาดกลัว เมื่อเวลาของตัวจะหมดลง
เปรียบเสมือนคลื่นน้อยที่รอวันกระแทกฝั่งและดับสูญ…
เรื่องข้างล่างนำมาจากหนังสือ Tuesdays with Morrie หน้า 179-180 (แนะนำให้อ่านอย่างยิ่งสำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่าน)
เป็นหนึ่งในเรื่องที่ทำให้กรอบความคิดของผมเปลี่ยน (paradigm shift)
ไม่ขอแปลนะครับเพราะว่าอยากให้อินกับเรื่องต้นฉบับ และศัพท์ไม่ยากด้วย
The story is about a little wave, bobbing along in the ocean, having a grand old time. He’s enjoying the wind and the fresh air – until he notices the other waves in front of him, crashing against the shore.
“My God, this is terrible,” the wave says. “Look what’s going to happen to me!”
Then along comes anther wave. It sees the first wave, looking grim, and it says to him, “Why do you look so sad?”
The first wave says, “You don’t understand! We’re all going to crash! All of us waves are going to be nothing! Isn’t it terrible?”
The second wave says, “No, you don’t understand. You’re not a wave, you’re part of the ocean.”
แล้วคุณยังคิดว่าคุณยังเป็นคลื่นอยู่หรือเปล่า?
